Zdobywca sześciu nagród GRAMMY® i trzech nagród Latin GRAMMY®, kubański pianista, kompozytor i aranżer Chucho Valdés jest najbardziej wpływową postacią współczesnego afro-kubańskiego jazzu.

Proteański wykonawca, który równie komfortowo oferuje występy solowe, jak wiodące małe i duże zespoły, jego najnowszy projekt, Jazz Batá 2, jest wyjątkowym dziełem, w którym powraca do idei, którą po raz pierwszy zgłębił w 1972 roku: trio fortepianowo-jazzowe z bębnami bata na miejscu konwencjonalnego zestawu pułapek. Batá to święte bębny w kształcie klepsydry używane w rytualnej muzyce religii Joruba, lepiej znanej jako Santeria. Wydane 16 listopada 2018 roku Jazz Batá 2 to debiut Chucho w Mack Avenue Records.

Kilka dni wcześniej, 13 listopada, Chucho otrzymał nagrodę za całokształt twórczości od Latin Academy of Recording Arts & Sciences™ podczas ceremonii zorganizowanej podczas tygodnia Latin GRAMMY w Las Vegas. Chucho został również wprowadzony do Latin Songwriters Hall of Fame i otrzymał nagrodę DC Jazz Festival Lifetime Achievement Award, a jego nazwisko dołączyło do znakomitej listy, na której znajdują się Kenny Barron, James Moody, Ellis Marsalis, George Wein i Dave Brubeck. Również Chucho cieszył się innym rodzajem zaszczytu, osobiście satysfakcjonującym jako pianista i wykonawca, gdyż zadebiutował w historycznej Sali Koncertowej im. Czajkowskiego w Moskwie w marcu zeszłego roku.

Wreszcie w sierpniu Chucho i pianistka, kompozytorka i pedagog Rebeca Mauleón zaprezentowali „Dekodowanie afro-kubańskiego jazzu: The Music of Chucho Valdés & Irakere” (213 stron, Sher Music Co.). Ten tom zawiera przegląd muzyki kubańskiej; Informacje biograficzne; oraz historię Chucho's Irakere, zespołu, który dzięki odważnej fuzji afro-kubańskiej muzyki rytualnej, popularnych afro-kubańskich stylów muzycznych, jazzu i rocka, zaznaczył przed i po latynoskim jazzie. Książka zawiera również arkusze przewodnie 11 najbardziej znanych kompozycji Chucho, w tym klasyki, takie jak „Misa Negra”, „Mambo Influenciado” i „Bacalao Con Pan”, a także słowniczek terminów i rytmów afrokubańskich.

Bardzo aktywny wykonawca, na początku 2018 roku Chucho zakończył dwuletnią trasę koncertową z  Trance , projektem duetu na dwa fortepiany. Trance stanowił dramatyczną zmianę brzmienia dla Chucho, ponieważ nastąpiło po obchodach 40. rocznicy narodzin Irakere, grupy, która pod każdym względem sugerowała mały big band. Obszerną trasę koncertową uświetniło nagranie na żywo „Tribute to Irakere: Live at Marciac” (Jazz Village / Comanche Music), które w 2016 roku zdobyło nagrodę Grammy za najlepszy album jazzowy latynoamerykański.

Urodzony w rodzinie muzyków w Quivicán, w prowincji Hawana na Kubie, 9 października 1941 r., Dionisio Jesús „Chucho” Valdés Rodríguez, wydestylował elementy tradycji muzycznej afro-kubańskiej, jazzu, muzyki klasycznej, rocka i nie tylko. organiczny, osobisty styl, który ma zarówno wyrazisty styl, jak i treść. Jego pierwszym nauczycielem był jego ojciec, wielki pianista, kompozytor i lider zespołu Ramón „Bebo” Valdés. W wieku trzech lat Chucho grał już melodie, które słyszał w radiu przy fortepianie, używając obu rąk i dowolnym klawiszem. Naukę gry na fortepianie, teorii i solfeżu rozpoczął w wieku pięciu lat, a formalną edukację muzyczną kontynuował w Conservatorio Municipal de Música de la Habana, którą ukończył w wieku 14 lat. Rok później założył swoje pierwsze trio jazzowe 1959 zadebiutował z orkiestrą Sabor de Cuba, wyreżyserowany przez jego ojca. Sabor de Cuba jest uważana za jedną z największych orkiestr w historii współczesnej muzyki kubańskiej. Jak się okazuje, Chucho jest chyba najbardziej znany jako założyciel, pianista, główny kompozytor i aranżer jeszcze jednego przełomowego zespołu w muzyce kubańskiej: Irakere (1973-2005). Niezbyt znany poza Kubą, Irakere został odkryty przez Dizzy'ego Gillespie, który odwiedził Hawanę podczas rejsu jazzowego w 1977 roku. W następnym roku producent Bruce Lundvall, ówczesny prezes CBS, udał się na Kubę za radą Dizzy'ego, usłyszał zespół żyć i podpisałem go na miejscu.

W tym samym roku Irakere zadebiutował, bez zapowiedzi, jako „gości-niespodzianki” w Carnegie Hall w ramach Newport Jazz Festival. Wybrane utwory z tego występu znalazły się później w Irakere (CBS), debiutanckim nagraniu zespołu w Stanach Zjednoczonych. Album zdobył nagrodę Grammy jako Najlepsze Latynoskie Nagranie w 1979 roku. W tym oryginalnym zespole występowały przyszłe gwiazdy światowego jazzu, takie jak Paquito D'Rivera i Arturo Sandoval, ale w ciągu swojego bogatego, długiego życia Irakere stał się toczącym się uniwersytetem muzyki afro-kubańskiej, a także z udziałem wpływowych muzyków, takich jak nieżyjący już Miguel „Angá” Díaz; Jose Luis Cortés (który później założył NG La Banda) i Germán Velazco.

Chucho pozostał w Irakere do 2005 roku.

Dzięki licznym zmianom, jakich zespół doświadczył na przestrzeni lat, pozostał jedyną, niezbędną stałą. Ale sukces Irakere miał swoje osobiste koszty, ponieważ talent Chucho jako pianisty był w dużej mierze przyćmiony przez jego obowiązki jako lidera.

W 1998 roku — po zdobyciu swojej drugiej nagrody Grammy rok wcześniej dla Habany (Verve), tym razem jako członek grupy trębacza Roya Hargrove'a Crisol — Chucho rozpoczął równoległą karierę jako muzyk solowy i lider małej grupy.

Nastąpił niezwykle owocny okres, podkreślony takimi albumami jak Solo Piano (Blue Note, 1991), Solo: Live in New York (Blue Note, 2001) i New Conceptions (Blue Note, 2003), a także nagraniami kwartetów, takich jak Bele Bele en La Habana (Blue Note, 1998), Briyumba Palo Congo (Blue Note, 1999) i Live at the Village Vanguard (Blue Note, 2000), który zdobył nagrodę Grammy za najlepszy album latynoskiego jazzu.

Od tego czasu Chucho wygrał także Grammy za Juntos Para Siempre (Calle 54, 2007), duet nagrywający ze swoim ojcem Bebo; a także za Kroki Chucho (Comanche, 2010), która wprowadziła jego nową grupę, Posłańców Afro-kubańskich.